Sećanja najstarijih Novosađana MN (1940)

Na potezu gde se danas nalazi ugao Beogradskog keja i Episkopa Visariona, do Ulice Dušana Vasiljeva nalazila se od kraja XIX veka do kraja šezdesetih godina XX veka Vojvođanska industrija svile, u kojoj je jedno kratko vreme radila i moja mama. Fabrika Vojvođanske industrije svile je bila velika, ograđena zidom, i proizvodila je prirodnu svilu od svilene bube, koja se gajila u celoj Vojvodini od kraja XVIII veka. Pored nje, postojale su još dve svilare, od kojih je jedna Novosadska industrija tekstila, koja se nalazila na mestu današnje Kulturne stanice „Svilara“. U selima su sađeni dudovi po ulicama, a u Novom Sadu je postojala i dudova šuma do posle Drugog svetskog rata, kad ju je uništio insekt dudovac.

Kada je, krajem šezdesetih godina, Vojvođanska industrija svile prestala s radom, na tom području su građevinska firma „Neimar“ i vojno-građevinska preduzeća podigli stambene zgrade. Potez zgrada Dušana Vasiljeva useljen je 1971. Prvobitni naziv za skup lamela od žute fasadne cigle, koji obuhvata Episkopa Visariona 5 i 7 i Beogradski kej 29–37, bio je VTK Meander; useljene su 1972. godine. Četiri 18-spratne kule (Beogradski kej 39–45) izgrađene su pre poteza izgrađenog na placu gde je bila fabrika svile.

Na mestu zgrada Dušana Vasiljeva 4 i 6 i na levoj strani ulice Kozačinskog bile su tri-četiri prizemne kuće, koje su srušene sredinom sedamdesetih godina XX veka, a na njihovom mestu su izgrađene plavo-bele zgrade.

Pedesetih godina XX veka su građene vojne zgrade u Žarka Vasiljevića (12–14), a sećam se da je sredinom pedesetih godina na mestu današnjeg Parka prisajedinjenja gostovao ringišpil.